Mijn leven in Trawas

Ik zal even wat meer informatie geven voor de geinteresseerden hoe het leven er hier voor mij uitziet. Het internetproject heb ik inmiddels uitgebreid tot een bijna volwassen marketing plan, waarin ik de diensten en filosofie geheel veranderd heb (waren totaal onduidelijk en sloegen nergens op). Als ik vraag of het de goede richting op gaat zegt mijn baas (John) dat ik de expert ben.. Hij heeft ook nog enkele malen gevraagd of ik niet de zaak zou willen runnen. Maar ik vind hem niet altijd even sympathiek, dus dat gaat volgens mij niet werken. En dit is natuurlijk niet het enige bezwaar: is wel erg ver weg van jullie allen. Dan moet het wel een super feel good project zijn. In die richting probeer ik hem trouwens wel een beetje te drukken: jij bent rijk en hebt nog braakliggende grond waar je iets mee wil doen, start een vrijwilligersprogramma voor arme kinderen en zo... ben benieuwd...

Laatst wilde ik eens wat rond gaan lopen in het dorp. Gezegd tegen de beveiligingsbeamte. “Nee, je hoeft niet mee”. Vind het juist lekker alleen te lopen. Dus ik lopen. Van iedereen reacties en beginnen tegen me te praten, vermoed dat ze me uit willen nodigen me rond te leiden of koffie te komen drinken. Ik kijk hun lachend en schouderophalend aan en loop door.. Maar hier had ik maar 50 meter de vrijheid voor. Toen reed de beveiligingsjongen (trouwens ex-crimineel) al naast me, moest opstappen. Kon het niet geloven. Is zeker met de beste bedoelingen, maar wilde even alleen rondlopen.. maar ja..

Al snel waren we bij de legerpost waarvan de mannen bijna elke avond naar ons huis komen om karaoke te zingen en/of te kaarten. Vonden het geweldig me zo ver weg (zeker 75 meter) bij hun te zien. Hartelijk de hand geschud en we reden door. 50 meter verder reed de militair die ik juist de hand geschud had achter me. Dus nog meer begeleiding. Wij naar zijn huis, koffie drinken, ik met de hele fam (stuk of 10 mensen) om de beurt op de foto, nog even gepraat (alsof dat mogelijk is) en naar een oud Budha beeld gegaan. Verder best aardig landschap gezien terwijl we over de straten scheurden (overigens ook leuk). Maar we waren op weg naar andere mensen die wel eens op het landgoed zijn geweest terwijl ik daar was. Langs drie keer vragen iemand tijdens werk opgezocht. Hand geschud, kon ik daadwerkelijk enkele woordjes in het engels mee wisselen. (Heb trouwens nog een Nederlands liedje uit de jaren 30 of zo gehoord van oudere mensen. En weer door. Een durian gekocht, enorm stinkend fruit, dure lekkernij hier die ik graag aan de Indonesen laat.. De keuken stonk er 3 dagen naar. En weer naar huis..

Vandaag opeens spontaan naar een regio geweest waar de ruines geweest van het centrum van een enorm en het belangrijkste koningsrijk uit lang vergane tijden (voor de 350 jaar dat de hollanders hier waren, waar ik nu pas ook alles van weet..). Behoorlijke afstand op de motor door mooie berglandschappen met natuur, landbouw, maar toch met name veel mensen.. 60% van de 260 millioen Indonesiers wonen op Java, dus het is hier overal gezellig druk.. Vond het een leuke trip, al moesten we ook wat zaken doen. Het feit dat ik met hem meega naar zijn hoge leger en overheidscontacten vergroot nog zijn status dus wordt zakendoen nog makkelijker. Ik wordt overal ondervraagd, welkom geheten en vandaag kon iemand Frans, dus dat meteen laten blijken.. Leuke trip.

Daarna kwam een professor/directeur van de universiteit het komend weekend afbetalen. Dan komt een groep onderwijzers het leersysteem en lerarensituatie van europa en indonesie vergelijken en moet ik een presentatie over de situatie in Nederland geven. O.a. ook hoeveel basis en middelbare school leraren verdienen.. Ja hoor, dat weet ik allemaal.. Ik ga maar eens op internet kijken.. Als jullie wat weten, let me know..;) Omdat ik er bij zat meteen ook een uitnodiging als gast op de universiteit mee te helpen met de engelsles.. Dat vind ik echter wel erg leuk, dus graag. Kom ik nog eens eruit :). Verder ga ik binnekort naar Surabaya proberen een langer visum te regelen (hij wil me wel een jaar werkvisum regelen ;)) En gaan we wellicht zelfs een week naar Jakarta en via Yogyakarta terug.. Ik dus samen met mijn baas. Heb ik wel oren naar.. Al had ik een beetje in gedachten nog langs de kinderorganisatie in Jakarta te gaan voor een tijdje, het touristisch gedeelte van Java zou ik dan grotendeels afgedekt hebben. En dan kan ik langer hier blijven als het interessanter zou worden. Tijd gaat het leren.

De fabrieksgroep afgelopen weekend trouwens was hier voor een emotioneel spiritueel weekend. Dat houdt in dat er erg veel tot Allah gebeden wordt, presentatie voor de fabrieksmedewerkers over Islam en leven, verder wat geknuffel hier en daar en wat teamwerk. Al stond Indonesie bekend voor het grootste moslimland ter wereld, maar minder extreem, dat is veranderd. Nu hebben vrijwel alle vrouwen een hoofddoek, tegenover bijna niemand een tiental jaar geleden. Tis allemaal wat fanatieker geworden. Wat waarschijnlijk al was dat de moskeeen 5 keer per dag luid van zich laten horen, te beginnen met half 4 uur sochtends. Toen moesten de fabrieksarbeiders ook opstaan trouwens. Ook waren de buren zondag gezellig: met luidsprekers naar buiten snoeihard aan hebben ze de hele dag gebeden met een hele groep. Dit is traditie als een familielid 1000 dagen geleden gestorven is. Heb die nacht 6 uur wakker gelegen in mijn bed.. Ach ja, ben ik eindelijk een heel stuk verder in mijn boek...

Even een klein beetje verder de luxesituatie relativeren. Al is het echt een supermooi huis en grond, zwemmen durf ik voorlopig niet echt meer. Het zicht van het zwembad is ongeveer 3 centimeter, het water inmiddels totaal groen, en ik neem aan dat verplicht schoonmaken met chloor in Nederland van stilstaand water geen totale onzin is, dus ik wacht even todat de werkzaamheden hier klaar zijn en hij in ieder geval 1 keer nieuw water er in doet of zo.. Jammer, valt het aktief sportprogramma wat ik de eerste 4 dagen keurig vol had gehouden een beetje in het water. Verder las ik al in de lonely planet dat ze in indonesie niet echt aan toiletpapier doen.. En hier is er ook geen te zien. Maar zoals jullie weten vraag ik nooit aparte behandeling.. Tot slot is het in Indonesie niet het gebruik dat er gekookt wordt en dan samen gegeten. Er staat gewoon altijd eten op tafel (natuurlijk koud) waarvan je kan pakken als je honger hebt (dus eet je altijd alleen). Dus eet eigenlijk 3 keer per dag rijst(die is continue warm in de rijstkoker), met koude bijgerechten.. . En even afkloppen, maar heb maagtechnisch absoluut geen last van dingen eten die al dagen op de tafel of in de kast staan en af een toe redelijk pittig zijn. Allemaal best lekker.. Ik kan wel doen en laten wat ik wil, al wordt ik meestal wel opgeeist met mensen die met me willen praten (zonder gemeenschappelijke taal, dus gewoon naast me willen zitten en af en toe dingen zeggen die ik niet versta) en moet ik zeker elke dag een tijd achter de computer zitten (ik werk hier immers, betaal niets voor het leven hier).

Anyhows, jullie zijn nu echt goed op de hoogte van mijn leven hier. In principe als een koning, maar dit heeft dus ook nadelen (opgeeist en overbeschermd..). Al met al pak ik hier gewoon mijn rust en leef heel relaxt.. En ik hoop dat het snel interessanter wordt.. Liefs

Honore