Jakarta en Bromo

Nu was het zover, gecombineerd met werkdoelen zou ik ook wat gaan zien nu.. Mojokerto was leuk en interessant, maar nu ging het naar Jakarta..

Het geregel aan John’s kant was minder, maar dat loste ik wel op.. Eerst met 2 dames voor wie we naar de Canadese ambassade gingen Surabaya bekeken.. Dat heet dat ik nu het een supermodern winkelcentrum en mooie golfwijk met megavillas heb bekeken.. Als Indonesie is wat ik tot dusver heb gezien kunnen ze binnenkort Nederlandse asielzoekers verwachten. Het was in ieder geval erg aardig en ze hebben ons alles gegeven zodat wij maar ons best zouden doen hun 2de poging een studentenvisum aan te vragen in Canada succesvol te laten zijn.

Snachts om 12 kwamen we in Jakarta aan.. De vriend van John die ons op kwam halen was er niet, dus taxi genomen met mijn lonely planet in de hand, plus ik accomodatie geregeld. Savonds 1 biertje gedaan terwijl John wanhopig probeerde te regelen “still loving you” van de Scorpions te karaoken in een cafe waar geen karaoke was.. Hij heeft als troost maar wat andere liedjes gezongen onder begeleiding van de toetsenist. Dus...

De volgende morgen mooi in stropdas en al op weg naar de ambassade. Eerst geld overmaken en bewijs meebrengen voor de ambassade, anders gebeurd er daar natuurlijk niets. Terwijl ik wachtte totdat John dat geregeld had bood een moeder met veel overtuigingskracht haar dochter aan. Beiden werkten bij de bank. Haar dochter wist niet hoe ze kijken moest toen moederlief de fotos liet zien van haar vakantie met een vriendin, maar liet het toch doorgaan, waarschijnlijk in de hoop dat moeder succesvol zou zijn. Ik MOEST haar leren kennen, ze is een geweldige vrouw, lief, hard werkend, gewoon perfect. Ik maar ja knikken, ja u heeft een lieve dochter. Mooie fotos ook, vooral die in bikini.. Dank u. Heb 1 foto meegekregen en lachend de bank uit gelopen na een hand aan de dochter te geven die ze giechelend aannam.. Ze was pas 31 dus natuurlijk nog heel verlegen...

Bij de ambassade bleek dat John niet goed voorbereid was, er moesten nog wat dingen ingevuld worden, telefoontjes gepleegd. Hij wilde dat ik de hele tijd het woord deed, maar we kwamen niet verder dan het loket. Nee, even toelichten was niet mogelijk. Ze bellen wel als ze ons nodig hebben. De afwijzing of toewijzing krijgen jullie wel. En daar heb ik een stropdas voor gedragen in het hete Jakarta.. Vond het onbeschoft, maar ik heb nog nooit een ambassade tegengekomen die niet onbeschoft was, dus niets nieuws.. Later bleek dat het weer een afwijzing zou zijn.

Toen was er tijd Jakarta te bekijken. Als snel werd duidelijk waarom John het leuk vond met mij 4 dagen Jakarta te zien. Hij wilde dat ik alle blanken aansprak of werd meteen voorgesteld, om zakenpartners te vinden die in hun landen het door mij geschreven cultural village programma zou gaan promoten.. Ja hoor, elke toerist zal geinteresseerd zijn als agent te gaan fungeren (hij vraagde mij ook een reisbureau te openen, gespecialiseerd op indonesie of nog liever Trawas..). Ik was dus niet echt enthusiast hier mee te werken, maar ja. 2 keer een praatje gedaan. Voor de rest veel uitzoekwerk voor tickets en volgende stappen gedaan in mijn reis.

Omdat hij erachter kwam dat er niet zoveel zaken gedaan gingen worden, en hij nog steeds nooit zijn telefoon opnam of mij liet opnemen (in de ambassade werd ik zelfs uitgescholden door iemand tegen wie ik moest zeggen dat John geen tijd had) heeft hij de tijd in Jakarta mn verbracht door slapen. Wel samen mini indonesie gezien (gecreeerd door vrouw Soeharto), een park waar huizen uit elke regio van Indonesie nagebouwd zijn, met de matching klederdracht en kunstwerken. John vond het zo verschrikkelijk dat ik wel dubbel zo enthusiast moest zijn om hem te overtuigen verder te lopen. Was megapark met van alles en nogwat. Snel afgeraffeld en naar huis.

Ik heb in Jakarta in mijn eentje het nationale monument (in de volksmond Soeharto’s laatste erectie genoemd) bestegen om een overzicht over het mega Jakarta te zien, en de nationale moskee en de indonesie’s enige cathedraal bekeken. Onder het shoppen daarna werd ik al snel belaagd door een 10tal kinderen toen ik even ging zitten op een stoepje. Meisje natuurlijk met babietje op dr arm. Zo hoopt moeder dat haar dochter meer krijgt.. Allemaal een muntje gegeven, wat kleertjes gekocht en weer terug. De laatste dag nog Batavia gezien, het oud gedeelte van Jakarta waar vroeger de Hollanders zaten. Daar is niet veel meer van te zien, maar in het Jakarta museum was nog een nederlands kanon uitgestald, hetgeen nu geld als een bedevaartsplaats voor vrouwen die zwanger willen worden vanwege de bijzonder gebalde vuist aan de achterkant van het kanon. Ook nog teksten in het nederlands en een VOC leeuw stond er nog. Ze praten meer over de portugesen dan over de nederlanders die hier toch 350 jaar hebben gezeten.

In het Wayang museum (poppen, populair in asie en het primitieve land Frankrijk) waren wel nog grafstenen van generaal gouverneurs wiens naam zelfs mij iets zeiden, en hun vrouwen in verticale vorm te zien. Aldus daar liggen ze niet, maar de grafstenen waren in de muur gemetseld. Het Wayang museum (hetgeen ik zowiezo erg interessant vond) was vroeger stadhuis, en de 1ste verdieping was oude nederlandse kerk. Daarna nog in de oude haven, waar nog volledig en gebruik zijnde oude schepen lagen, een oude man ons rond laten roeien, kijkend naar de kinderen die in het megaranzige water met veel plezier zwemden en vanaf de schepen omlaag doken. Mij beviel Jakarta helemaal prima en de mensen waren heel aardig en het eten heerlijk.

Om 1 snachts kwamen we weer in Surabaya aan. Het ophalen was weer niet goedgegaan (wat een sjlemiel die John), dus met taxi de 43 km terug.. Ik vertikte alles voor deze rijke indonesier te betalen, geef het liever aan ietwat minder gestelde, dus de relatie bekoelde een beetje. Ueberhaupt redelijk bekoeld nu, hetgeen mij meer en meer deed besluiten niet al te lang meer in Trawas te blijven.

2 dagen laten ging ik opeens naar Bromo, een megadramatisch vulkaangebied, vlak bij Trawas. 3 mensen gingen mee. Achteraf (!!!!) kreeg ik te horen dat zij mijn gidsen waren die ik alle 3 moest betalen en hun voedsel, accomodatie, sigaretten en drank voor moest betalen, handig om dat vooraf te weten ipv de vragende gezichten de hele tijd te zien... erg ackward, mooi geinformeerd door John die door de trip zich populair maakte bij de plaatselijke bevolking op mijn kosten. En de familie van de gidsen profiteren mee: nog 2 familieleden van een gids mee wiens bezine en avondeten ik ook mocht bekostigen. Ach ja... Maar vergeten.

Wij met zn zessen op 3 motors. Was erg cool. De hele trip was door de bergen die vol waren met akkers ondanks ze 45 graden steil waren. Natuurlijk konden hier geen machines op werken, en in tegenstelling tot Peru werden er geen ossen of ezels gebruikt maar overal zag je mannen en vrouwen die grote zware zakken op hun schouder hadden of een stok met grote bakken eraan. Soms meer waren dan man als ze lang gras of een boomstam op de schouders hadden. Ik kreeg weer veel brede glimlachen van de bevolking als ik ten minste ook lachte. En dit hoefde ik bepaald niet te faken, geweldig om het plattelandsleven te zien. Toen kwamen we aan bij Bromo. Helaas onwijs dikke mist, dus waar een onwijs goed uitzichtspunt was zag je noppes, maar dat kwam de volgende dag helemaal goed. Met moeite (mn. door communicatieproblemen, ook met John) een betaalbare accomodatie voor ons gevonden. Vroeg gaan pitten, want de volgende dag om 3 op..

Om half 4 vertrokken we op 2 motors (nu 4 man, 2 gingen naar familie in Bromo) weer door de zandzee rond de vulkaan. Hier hadden we gister al veel problemen mee, continue wegslippen, en de andere wegen waren vol gaten, dus uitkijken in het donker. En dan is het natuurlijk geweldig om sochtends te horen dat onze motor geen licht had.. Verlichting is er niet, dus was erg spannende rit.. Geweldig.. Toch ruim voor zonsopgang bij de top van een berg aangekomen waar een prachtige zonsopgang over Bromo te zien moest zijn.. Ijskoud een uur gewacht op de zon, maar die was mooi verborgen achter wolken.. Zonsopgang viel dus tegen. Shit happens, vind ik allemaal niet zo tragisch, maar de bussen Nederlanders op georganiseerde tours waren lekker aan het klagen. Verschrikkelijk om te horen. Wat ben ik blij dat ik dit lekker op mijn eigen doe.. Ontbeten en naar Bromo. Inmiddels prima weer. Bromo is geweldig mooi.. een geribbelde vulkaan met een andere nog grotere vulkaan die elk kwartier een grote grijze wolk uitstoote. Uit Bromo zelf komt continue rook. Ik met 2 van mijn gidsen rond de vulkaankrater gelopen, ongeveer een uur. Ze waren goed moe.. Overal prachtig vulkanisch landschap. Op de terugweg ging het al snel regenen toen we weggingen van Bromo, en dit is de hele dag niet opgehouden. Dus geen activiteit meer op de terugweg, maar straight home..

Thuis toen John me vertelde dat ik niet goed genoeg voor de gidsen had gezorgd ben ik redelijk uitgevlogen dat hij me hier over had mogen inlichten. Plus ik heb geen honger gehad heb en niet meer gegeten dan hun, maar ja.. Heb hier een beetje genoeg van, met name van alle gebrek aan communicatie.. Ook zou ik die 500 dollar 2 of 3 dagen lenen, maar nu nog steeds niet terug.. meer dan een week na datum heeft hij me wel 400 terug gegeven: 4 mln in briefjes van 50.000, dus heel pak papier in mijn moneybelt nu.. En ik heb hem medegedeeld dat ik nu snel ga, nog even naar Yogyakarta (4 dagen), 1 dag naar surabaya, en dan op 7 juni naar Kuala Lumpur vlieg. dus over 3 dagen ga ik.. vond hij niet leuk, maar accepteerde met maar.

Dus nu is duidelijk dat ik 7 juni naar noord Thailand vlieg, 4 juli terug via bangkok (centraal thailand), en meteen naar Bali om Robin te ontmoeten op het vliegveld en eindelijk strand te zien.. ;). Ik ga toch even met de kinderen van de stammen in noord thailand werken. Wordt m.n. engels geven, maar ik mag ook proberen tuinieren bij te brengen of sportief doen met de kinderen. Ben benieuwd..

PS: trouwens definitief mijn huis verloren in Amsterdam deze week. Menne maat Dirk (die er nu in zit) gaat in Augustus weg, en ik wilde dan terugkomen. Vanaf daar weer leven in Nederland oppikken. Maar de huisbaas gebeld, 4 jaar uitstellen vond hij te lang.. maw hij heeft het zelf nodig of een huurder in de familie en wil dingen renoveren. Weet zeker dat ik zijn mind niet meer kan veranderen. Wordt lastig nu in Nederland.. Maar paps en mams, ik zal wat langer bij jullie blijven.. :) Altijd gezellig..

tot snel, nog minder dan 2 maanden...